"yolculuklar yerküreyi birbirine yaklaştırır. insanları birbirine yaklaştırır. insanı kendine yaklaştırır"

"Şairin Romanı" nihayet bitti. Murathan Mungan güzel yazmış yazmasına ya, ilk başlarda beni sarıp sarmalayan, önüne katıp sürükleyen kitap, sonlara doğru uzadıkça uzadı (don lastiği gibi benzetmesini yapmak istemiyorum), beni benden aldı. Nihayet bitti. Yol ve yolculuğa dair bazı alıntıları paylaşmak istedim sizlerle.
Yolculuk gibisi var mı yaa! Bak yine gidesim geldi iyi mi !


-Çarenin olmadığı yerde, yol çaredir. (s:73)

-Uzun zahmetlerin, bunun gibi kısacık mutluluk anlarının hatırına yaşandığını öğrenecek kadar gezmiş, görmüş, bilmişti.  (S:76)

-Yaşamlarını yolla kutsamışların her zaman iyi dileklere ihtiyacı vardı. (S: 80)

-“İnsanlar eskiden kaybolmaktan bu kadar korkmazlardı” dedi içinden. “Kaybolmanın insanı zenginleştiren serüvenlerine olanak tanırlardı; yazık, bazı şeyleri kaybolmadan öğrenemez ki insan!” (S:81)

-Uzun yola çıkanların yaşadıkları çeşitli zorluklara karşın eninde sonunda karşılarına masal anları çıkacağını söylerdi Moottah. İşte bu, o masal anlarından biri olmalıydı. Bu büyülü anın tadını çıkarmalı, kendilerini bu masal içinde kaybolmaya bırakmalıydılar. (S: 97)

-Yolculuklar yerküreyi birbirine yaklaştırır. İnsanları birbirine yaklaştırır. İnsanı kendine yaklaştırır. (S: 98)

-Yolculuğun, yalnızca yayan ya da atlı arabalarla yol katetmek, o şehirden bu şehire gitmek anlamına gelmediğini yavaş yavaş anlamaya başlıyorlar. (S: 100)

-Bir yolcu, yolda her şeyi görmez. Yolu her şeyde görür. Her şey bir yoldur çünkü. (S: 234)

-Her yolculuğun aynı zamanda içe yolculuk olduğunu söyleyen bütün eski bilgeleri andı Moottah. Onu büyüten şeylerin yüreğini ısıtan anısıyla göğsü kabardı; sızılı bir mutluluktu bu. Yaşadığını, var olduğunu bilmenin bu sevinçli hüznünü tanırdı. Şu an varlığını tepeden tırnağa kamaştıran bu duygular, var olmaya şükran duymanın bir çeşidiydi. Doğanın bir parçası olduğumuzu anladığımız, içimizi engin bir huzurla dolduran bu kutlu anlarda varoluşumuz bir kıymet kazanır, hızına kapılıp geçtiğimiz günlerin içinden başka bir alemin açıklığına çıkılırdı. Bazen bunun için, bir yol kenarında durup kısa da olsa sahibi olduğumuz zaman parçasını bütün benliğimizle baktığımız tabiata teslim etmek yetiyordu. Olgunluğun kazandırdıklarının keyfini sürmeyi bilmeliydi insan. Bir zamanlar bilmeden içinden geçilenleri, sonraları bilerek geçmeyi öğrenmeliydi. Ama ne yazık ki çoğu kez bunun tadını çıkarmayı öğrenmeye başladığında, yaşamın önemli bölümü de geçip gitmiş oluyordu. (S: 237)

-Yol hatıralarla uzardı. (S. 244)

-Felsefe yolda olmaktır. (S: 317)

-Onca yıldır yollarda olan biri olarak yolculuk etmenin başlı başına bir bilgi çeşidi olduğunu bilmez değildi. Amaçsız gezdiği hiç olmamıştı. O sürekli tabiattan kanıt toplayan gözlerle çevresine bakınmış, dikkatini hep bu amaçla eğitmişti. Sürüklenerek götürülmüş tomrukların toprak yolda bıraktığı izler, yakın bir yerlerdeki yerleşim bölgesinde süren hayatın varlığını söylerdi örneğin. Kimi zaman çimenlerin üzerinde tüten taze bir gübre topağı az önce buralardan bir hayvanın geçtiğine işaret ederdi. Hiçbir zaman manzaranın tümüne sahip olamazdınız, bulunduğunuz hiçbir yerde. Resmin bütünü dediğin şeyin durduğun, baktığın yere göre değiştiğini bilmek insana yol ve zaman kazandırırdı. (S: 331)

-İster buzotlarının soğuk görünüşü kalmış olsun aklında, ister akaramaber ağaçlarının güzel kokulu özsuyu… Ona göre bütün yolculukları güzeldi Bendag’ın. “Yaşadığıma değdi” diyordu. “Dopdolu bir ömrüm oldu.” Bu hayatta kaç kişi bu cümleyi gönül rahatlığıyla kurabilirdi ki ? (S: 350)